Ramsau am Dachstein 2019

Vrijdag 26 juli,
Om 04.30 uur bij remise Brookhuis waar Werner de bus al open heeft. De lampen zijn aan, ze stralen
de nieuwe reis in. Enkele dingen in de bus gepakt, alles nog even checken en een bakje cappuccino in de kantine drinken. Daarna in een rustig tempo naar station Oldenzaal waar om 05.30 uur de eerste personen opstappen. Vervolgens om 06.00 uur in Hengelo en om 06.30 vertrekken we met in totaal 38 personen richting Duitsland.
Via de B31 rijden we het Ruhrgebied binnen en stoppen 45 minuten om de benen te strekken en om Werner de voorgeschreven rusttijd te geven bij Raststätte Siegburg. Daarna verder over de A3 naar ons lunchadres Jägerhof in Weibersbrunn waar om 11.45 uur de Kalteplatte geserveerd wordt. Nabij Wurzburg rijden we verder in zuidelijke richting met een tussenstop bij Ohrenbach. Via de A7 gaan we naar ons overnachting adres Lobinger Parkhotel in Giegen an der Brenz. We komen er om 17.00 uur aan. 37 gezonde en 1 zieke deelnemer. Het gaat niet goed met Jo. Onderweg al meerder zaken geregeld, onder andere contact met de ANWB alarmcentrale, een Notartz geregeld als we bij Lobinger Parkhotel aankomen. Die is er direct bij aankomst en ook een ambulance komt direct aanrijden. Jo wordt direct onderzocht en gaat met de ambulance mee naar het ziekenhuis in Heidenheim. Gerrie Haan begeleidt haar daar Jo geen woord Duits spreekt en bovendien in de war is.
Wij krijgen onze kamersleutels uitgereikt en gaan naar de ruime en van alle gemakken voorziene schone kamers. Om 19.00 uur kunnen we aanschuiven voor een voortreffelijk diner. 
Gerrie komt om 22.00 uur met de taxi terug, Jo moet in het ziekenhuis blijven voor nader onderzoek. Wij kopiëren in het hotel nog enkele documenten die het ziekenhuis graag wil hebben zoals het medisch paspoort. Via de hotel mail wordt alles verzonden. Gerrie krijgt ondertussen een heerlijke maaltijd en om 23.00 uur is alles voor deze dag geregeld. We krijgen een geweldige medewerking van de receptie en bediening van het hotel. Super. Als sluitstuk krijgen Gerrie en ik een strakke borrel aangeboden.

Zaterdag 27 juli,
We ontbijten om 06.30 uur en rijden om 07.30 weg bij Lobinger Parkhotel richting München. Even voor deze grootste stad van Bayern sluiten we aan in de file. Een vertraging van bijna een uur. Ondertussen hebben wij regelmatig contact met het ziekenhuis in Heidenheim en de ANWB alarmcentrale. Familie van Jo wordt ingelicht. Wij moeten er tussenuit maar willen wel weten of alles goed geregeld wordt want we hebben zo hier en daar onze bedenkingen. Net voor Rosenheim op de A8 is het weer raak. Aansluiten in de volgende file, een vertraging van ruim een half uur. We moeten net voor de grensovergang Duitsland Oostenrijk een stop inlassen van 45 minuten. We hebben bij deze niet al te fraaie Raststätte nog net 3 minuten over om niet over het ‘rijtijden besluit’ heen te gaan. Na de verplichte rust rijden we bij Salzburg Oostenrijk binnen. Om 14.40 uur rijden we voor bij ons hotel Matschner in Ramsau am Dachstein. We laten de koffers in de bus en schuiven direct aan voor een lunch. Soep, salade, een lekkere kip schotel en een toetje. Buiten begint het te onweren en te regenen. We pakken de koffers uit de bus en brengen deze naar onze kamers. Van de geplande wandeling naar Lärchbodenalm komt niets terecht. Met regenkleding aan gaan sommigen Ramsau nog even verkennen.
Om 19.00 uur wacht ons een uitstekende maaltijd. Twee soorten soep, een zeer uitgebreid saladebuffet, het geweldige hoofdmenu dat we ‘s middag uitgekozen hebben en een toetje. Het ontbijt en diner zijn alle dagen van uitzonderlijke kwaliteit.

Zondag 28 juli,
Na het ontbijt vertrekken we met zijn allen om 08.30 uur vanaf het hotel om via een bochtige weg langs Schladming te rijden. Bij Preunegg stappen we in de gondels die ons naar de Reiteralm op 1741 meter brengen. We gaan hier door het wolkendek en kijken bovenop de witte wolken. Op de Reiteralm bij de Gasselhöhehütte (1741m) splitst de groep zich. Sommigen gaan de hut in of verkennen hier de omgeving via de kinderwagenroute. Het wandelprogramma gaat naar de Spiegelsee. Sommigen keren vanaf hier terug naar de Reiteralm, anderen gaan de ronde verder afmaken via een schitterende Höhenweg naar de Gasselhöhe op 2001 meter. Vanaf hier een schitterend uitzicht op het Dachsteinmassief en de Schladminger Tauern. 
Een andere groep doet er nog een schepje bovenop en maakt een klim naar de Schober (2133m) en de Rippetegg (2126m). In de loop van de middag komen we allen weer bij elkaar in de Gasselhöhehütte, buiten begint het licht te regenen. Een voorbode voor morgen?
Na een genoeglijke zit in de hut met soep, brood, fris of bier stappen we weer in de gondels. Beneden staat de bus gereed die ons na een geweldige dag wandelen weer veilig terug brengt naar ons hotel. In de skihut naast het hotel trekken we onze wandelschoenen uit en verruilen die voor sloffen zodat we geen sporen achterlaten in het hotel.
De weersvoorspellingen brengen niet veel goeds voor ons als wandelaar en toerist, maar de natuur heeft ook hier dringend water nodig. Wat we morgen gaan doen is dan ook een vraagteken.

Maandag 29 juli,
Het heeft afgelopen nacht heel hard geregend en geonweerd. Tijdens het ontbijt regent het nog steeds, de felheid is er wel uit. We gaan er toch op uit, we hebben immers regen kleding bij ons. Maar welke wandelingen zijn deze dag reëel. De regen maakt van stroompjes beken. Wat wordt het toeristisch programma. Het is tenslotte maandag en veel attracties zijn gesloten.
Een groot deel neemt een deel van de Panoramaweg onder zijn hoede. Ze zwerven al snel uit elkaar. Een ander deel gaat met de bus tot Freizeitpark Ramsau Beach en trekken daar de regenkleding aan. Na een paar minuten gaat die al weer uit. Te warm en het is bijna droog. Nog even en het is helemaal droog, een fijne temperatuur om te wandelen. Omhoog, redelijk steil en soms glibberig tot aan de berghut Rittisstadl (1500m). Hier even gezellig binnen zitten tussen allerlei opgezette dieren en een heuse adelaar van gevlochten stro. Buiten een volière met allerlei vogels. We vervolgen onze weg naar de top van de Rittisberg (1582m) met daarop een uitzichttoren en natuurlijk een houten kruis. Verder gaat het naar de Sonnenalm. Het is net middag, tijd voor een drankje en een overheerlijke bak soep. Alles wordt nog extra leuk als de Hüttenwirt bij ons komt en op zijn Steirische harmonica begint te spelen. We vermaken ons er opperbest, ook met de oude spelletjes die op tafel staan. Na een ruime pauze gaan we verder naar de Ochsenalm (1210m) en dan langs de Schildlehenbach en over de Tannenweg terug naar Ramsau Ort. Een paar mensen waaronder ik doen Gasthof Pension Brückenhof aan. Hier koester ik zeer warme herinneringen bij Hannes en Birgitte. Hannes zegt: “Ik heb een half uur geleden jouw vrouw hier nog gekust”. Daarmee wisten we ook dat het die groep goed ging, de lege glaasjes op de bar waren getuige.
De toeristen zijn deze dag met onze bus naar Admont gereden waar ze een bezoek brengen aan Stift Admont. Stift Admont (officieel: Benediktinerabtei St. Blasius zu Admont) is een aan de rivier de Enns gelegen benedictijnsklooster. Naast het feit dat het de oudst overgebleven monastieke vestiging van Stiermarken is, bezit het convent met ongeveer 200.000 werken de grootste kloosterbibliotheek ter wereld. Naast een omvangrijke wetenschappelijke collectie geniet het grote bekendheid om de barokke architectuur, het kunstbezit en vele manuscripten. Dit bezoek viel zeer in de smaak!
Het was een geweldige dag voor wandelaar en toerist. De weersverwachting lijken gunstiger voor de komende dagen.

Dinsdag 30 juli,
Een prachtige wandeling al dan niet kort of lang en een uitdaging die twee dagen gaat duren staan op het programma.
De start van dit alles is de Planai Westbahn in Schladming. De eerste twee etappes met de gondel omhoog. Het laatste deel stappen we over in de Ramsauer Wanderbus. Met het laatste deel zijn ze aan het renoveren cq nieuwbouwen. De 10e Planaibahn. Bij het eindpunt voor de bus op de parkeerplaats is het enkele minuten lopen naar de Schladmingerhütte (1812m). Hier tref ik Huttenwirt Frits die we tijdens de voorbereiding in juni uitvoerig hebben gesproken. Het was helaas een heel korte ontmoeting want de adrenaline bij velen zorgde er voor dat ze direct zonder omkijken door gingen. Jammer, Frits had ons belangrijke informatie kunnen en zeker ook willen verstrekken. Deze reis heb ik voorgenoemd gedrag vaker gemerkt, het is natuurlijk goed die gedrevenheid maar meestal is het beter even de tijd te nemen en te luisteren naar wat plaatselijke bewoners,  (de Einheimischen)  te vertellen hebben. Het kost meestal niet meer dan 5 minuten en dat moet kunnen op een hele dag wandelen. Ook nu blijkt al snel dat we wat gemist hebben. 
De tweedaagse groep ( 9 personen) wil via de Planai (1906m) over de Krahbergsattel (1833m) en dan verder over de Planai Höhenweg naar de Preintalerhütte. Wil, maar… 
Gelukkig loopt er zo’n Einheimische meneer vuilniszakken te legen. Hij spreekt me aan en vraagt waar we heen willen. “Naar de Preintalerhütte” zeg ik. “Gaat niet, veel te gevaarlijk na alles wat er boven door de hevige sneeuwval van afgelopen winter en de daarmee gepaard gaande lawines is verwoest”. Tot aan de Krahbergsattel is mogelijk en daarna einde oefening. Hij geeft ons een alternatief aan. 800 meter afdalen via een smal en deels glibberig bergpad (weg 54) naar gasthof Teller in het Untertal en dan verder met de bus naar de Riesachsee. Dan verder lopen langs de Riesachsee naar de Preintalerhütte (1657m) . En zo hebben (moesten) we deze overigens mooie dag indelen. 
Een groep gaat zo als gepland tot de Krahbergsattel en keren daarna terug naar de Schladmingerhütte. Een klein deel maakt een schitterend ommetje om de Planai met prachtige vergezichten over de Schladminger Tauern en het Dachsteinmassief.
De tweedaagse groep is om 16.30 uur bij de Preintalerhütte, ik ben totaal gesloopt deze dag. Na buiten iets drinken gaan we in de hut aan tafel voor het avondeten. Aan tafel is een groot woord, voor 9 personen is het ronde tafeltje waar we aanzitten wel erg klein maar wel knus. Het is binnen gezellig druk maar niet overladen vol, de bediening is uiterst vriendelijk en schiet enkele beelden van ons. Na het afrekenen en nog een laatste pilsje is het om 22.00 uur zoals gebruikelijk in berghutten Hüttenruhe. Aanschuiven in de Lager allen knus dicht bij elkaar.

Woensdag 31 juli,
Om 06.00 uur het ontbijt, het Lager is dan al opgeruimd en rugtassen staan al weer klaar voor vertrek. Een stevig ontbijt met bruin brood wat alleen naar binnen te werken is met een lading jam erop of met dikke plakken beleg. Een stevige slok thee erbij en je slikt het lekker weg. Om 06.45 uur gaan 8 personen op weg naar de Gollinghütte (1641m). Ik besluit niet mee te gaan en ga terug naar de Riesachsee waar de anderen vandaag met de bus naar toe gaan. Ik daal niet alleen af naar beneden,  er dalen veel bezoekers van de Preintalerhütte mee af naar beneden.
De groep van nu 8 gaat via een meer dan schitterend merengebied (hier Seen genoemd) via onder andere de Klafferkessel en Klaffersee (2311m) naar de Gollinghütte, waarna een stevige afdaling volgt naar de parkeerplaats nabij de Riesachsee. In totaal ruim 800 meter klimmen en 1600 meter dalen. Een ware prestatie die om 16.30 uur besloten wordt door onder het rood wit blauw, omhoog gehouden door een aantal van onze geweldige groep, door te lopen.
De bus brengt een groot deel van onze groep naar de parkeerplaats aan de Riesachsee. In meerdere groepjes gaat het naar de Riesachsee. Via de adembenemende hangbrug en vele stalen trappetjes of via een gemoedelijk pad omhoog. Het maakt niet uit, allen komen bij de Gföfferlam op 1369 meter. Nog een klein stukje verder en de Riesachsee komt in zicht met aan zijn oever de gezellige Jausenstations Kaltenbachalm en Kotalm.
Hoe is het mogelijk, ik loop het zelfde pad maar zie niemand van onze groep. Neem een lekker pilsje bij het restaurant Riesachfall en doe mij te goed aan een lekker, iets te groot, hapje. Langzaam komen de wandelaars van alle kanten weer bij elkaar, het is er erg gezellig. We wachten op de tweedaagse lopers die gelukkig al snel en gezond aankomen.
De niet wandelaars zijn naar Festung Hohenwerfen in Werfen geweest, een middeleeuwse burcht in het Salzburgerland tussen het Tennen-, Hagengebirge en Hochkönig in het Salzachtal. De Festung beschikt over een lift maar daarnaast moet je als je alles wilt zien nog flink klimmen over de trappen. Vanuit de kerkers naar de klokkentoren is een heel eind. Maar boven sta je dan ook opeens naast een klok met een gewicht van 4412 kg die in 1568 in Innsbruck is gegoten.
De bus gaat terug naar de Riesachfalle waar de wandelaars opstappen en aan de terugrit beginnen naar ons hotel. Een schitterende tweedaagse wandeling en deze dag wordt besloten met weer een geweldig diner.

Donderdag 1 augustus,
Het kan niet op voor de wandelaars en toeristen. We hebben in juni tijdens de voorbereiding van deze reis al besloten om voor deze dag de Dachsteinbahn te bespreken. Om 08.15 moeten we ons melden. Dat betekent om 06.30 uur ontbijten en om 07.15 uur allen in de bus. Het gaat voorspoedig maar eerst kijken we tegen een wolkendek aan. Eénmaal op weg naar de Bahn klaart het op en zien we de eerste heldere contouren van het Dachsteinmassief. Even na 08.00 uur staan we al in de gondel die ons in iets meer dan 5 minuten van 1600 meter naar 2600 meter brengt. Sommigen ervaren hier dat er veel minder zuurstof in de lucht zit. We maken de indeling voor de wandeling. Een groep van 6 personen gaat over de Kleiner (2734m) en Hoher Gjaidstein (2794m) om daarna of te dalen en met de Krippenstenibahn (1788m) naar Obertraun te gaan. Ook hier weer het verschijnsel wat eerder deze week gebeurde bij de Planai. Groep weg en daar sta ik, animo voor de tocht onderlangs de Gjaidstein via de Simonyhütte is er opeens niet meer. 
Samen met een grote groep vertrekken we voor een anderhalf uur durende tocht naar de Seethalerhütte. Het is schitterend weer met enorme vergezichten over de Gosau-, Hallstatter- en Schladminger Gletsjers. Welk een uitzicht op de Dirndl en even verderop de Grosse Dachstein.  In het begin een homogene groep die daarna al snel uiteenvalt. Geen belangstelling voor de uitleg van alles wat er boven te zien, te doen is? Boven in de Seethalerhütte zien we elkaar weer even. 
De Seethalerhütte dankt zijn naam aan Sepp Seethaler uit Hallstatt. De legendarische Hüttenwirt die hier in 1929 als 22 jarige de scepter zwaait. Dat bleef hij 50 jaar doen! 
In 1969 wordt  de Dachsteinsüdwandbahn geopend en daarmee is de aanvoer van goederen zoals eten en drinken voor de bergklimmers een stuk eenvoudiger. Tevens loopt het aantal bezoekers aan de hut fors op. Na meerdere kleine en grote aanpassingen aan de hut komt het levenseinde van de hut in zicht. Mede door de permafrost, het wegsmelten van de ijslaag en verzakking van de ondergrond, wordt de oude hut instabiel. De laatste resten worden tijdens ons bezoek door een helikopter weggevlogen naar het dal. 
Naast de oude hut is in december 2018 de zeer moderne en van alle gemakken voorziene nieuwe Seethalerhütte geopend. Vanaf hier is de beklimming, zoals van ouds gebruikelijk, van de Dachstein (2998m) mogelijk. Een moeilijke en inspannende beklimming alleen mogelijk onder begeleiding van ervaren en gediplomeerde gidsen.
De Seethalerhütte staat ook bekend onder de naam Dachsteinwartehütte.
We keren terug naar ons vertrekpunt boven, nevelvelden stromen binnen, oeps… waar is de Dachstein gebleven. Ingepakt door de nevel die even later weer weggetrokken is. Hetzelfde geldt voor de geweldige gletsjers. In al zijn pracht en praal in het volle zonlicht te aanschouwen en opeens verdwenen onder de nevel om even zo snel weer zichtbaar te worden. Dat is het soms grillige leven in het Alpine hooggebergte.
Om 12.00 uur gaan we bij de Hühnerkögel omlaag met de gondel en stappen in de bus die aan het rondje Dachstein begint om degenen die met de oversteek bezig zijn op te halen in Obertraun aan de Hallstattersee. Een enkeling stapt niet in de bus en gaan via één of meerder hutten lopend terug naar Ramsau.
Het is een prachtige rit die ons langs Stoderzinken, Neuhofen, de Ödensee naar de omgeving van Bad Aussee brengt. Aan de B145 bij Bad Mitterndorf in het Salzburgerland doen we een uiterst gezellig terras aan: Gasthaus Zur Einkehr.
Dan volgt de afslag naar Obertraun, eerst 14% stijgen gevolgd door een stijging van maar liefst 21%. Werner brengt ons met de bus zeer veilig en professioneel naar boven en later ook weer terug.
Bij de Dachsteinbahn in Obertraun aan de Hallsattersee wachten we in de hitte een klein kwartier op de wandelaars die van boven komen in de gondel van de Krippensteinbahn of wel de Dachstein Welterbe Seilbahn.
De terugrit naar ons hotel verloopt zeer gemoedelijk. Weer een geweldige dag gehad.

Vrijdag 2 augustus,
Voor vandaag, de laatste dag die we deze reis in Ramsau actief zijn is een beetje voor elk wat wils. Een groep gaat via de enerverende Jungfrauen Steig, de Türlwandhütte (1750m), de Dachstein Sudwandhüte (1871m) een deel van de 5-Hüttenweg doen. Een deel gaat via de Philosopfenweg op pad en ik ga met Gerrie een deel van de Panoramaweg doen. We lopen via Edelbrunn naar het Dachsteinhaus. Hier hebben we een schitterende en soms emotioneel weerzien met Christine und Peter. Vanaf 2006 kennen we elkaar. Wat hebben we hier geweldige gesprekken gehad met deze twee schatten van mensen. Het gaat over de geweldige bergen rondom, privé zaken, alles kwam aan de orde.  Zo ook deze keer weer. Wat kan Christine ontzettend lekker koken en braden, wat een geweldige glimlach op het gezicht van Peter, wat een uitzicht over Ramsau. Kortom, we waren hier laatst in oktober 2018 met onze hond Bonnie, in juni 2019 en dit keer moesten wij er weer heen. GENIETEN!!  Met hoofdletters. Na een lange zit weer naar beneden, naar Gasthof Pension Brückenhof waar we net zo’n verhouding hebben met Birgitte en Hannes.
Een groep dames gaat winkelen in Schladming en een groepje heren met in hun gelederen 1 dame duikt daar de Schladminger bierbrouwerij binnen.
Tegen 15.30 uur komen de wandelaars uit alle windstreken volgens afspraak aanlopen bij Brückenhof om het glas te heffen op deze mooie reis. De winkelende dames uit Schladming komen met de Ramsauer Wanderbus, de bezoekers van de brouwerij…??
Allen zijn droog binnen, we zitten onder de grote luifels voor het hotel. Donkere wolken dienen zich aan en laten even later de regen met bakken tegelijk naar beneden komen. Het slaat door de luifels, we vluchten naar binnen. Het kan hier allemaal. Binnen is het erg gezellig maar helaas moeten we weer verder, terug naar ons hotel Matschner. Het afscheid van Hannes gaat een beetje chaotisch en veel te snel maar we ‘Facebooken’ veelvuldig met Hannes.
We genieten wederom van een geweldig diner, nemen na het diner met een fooi afscheid van een geweldige bediening, wat zeer op prijs wordt gesteld. Voor 21.00 uur staan de koffers en wat al niet meer onder in de bus. De kleppen gaan op slot. Onze kleppen gelukkig niet. We kletsen er in de foyer nog lustig op los. Toch gaan we niet te laat op bed, we moeten om 04.00 uur weer in de benen.

Zaterdag 3 augustus,
Als we om even voor vier uur de gordijnen opzij schuiven zien we dat Werner de lampen van de bus alweer aan heeft. Ze schijnen nu de andere kant op, richting Nederland. Geen ontbijt zoals afgesproken. Om 04.30 verlaten we de parkeerplaats bij hotel Matschner. Het is nog donker en het regent licht. Op weg naar de snelweg krijgen we te maken met enkele forse buien. De bergen Weihnen’’ dat we weggaan.
Voorbij München de eerste stop bij Raststätte Kösingerhof. Hier nemen we een ontbijt. Na de voorgeschreven rusttijd van Werner rijden we door naar ons lunch adres Jägerhof in Weibersbrunn. De Kalte Platte is weer bijzonder.
Na de lunch laat ik via de microfoon in de bus de afgelopen dagen nog even de revue passeren.  Vooraf hebben we de DVD van de Hengelose Revue gedraaid met als titel: ‘Inpakken en wegwezen’. Wij hebben ook ingepakt en zijn op weg terug naar huis. Hoe toepasselijk.
We rijden nu door naar Rasthof Resser Mark aan de A2 bij Gelsenkirchen waar Werner het stuur overdraagt aan Harm. Bij deze Rasthof is het ontzettend druk. We stellen het vertrek even uit. De ijsjes moeten buiten de bus op! 
Om 18.30 uur rijden we voor bij onze laatste halte van deze reis: Hof van Twente in Hengevelde. Werner staat ons al op te wachten. Een uitstekend afsluitend diner staat ons te wachten. We kunnen weer Nederlands, ja zelfs Twents praten met de bediening. Na het diner het traditionele en steeds weer mooie gedicht van Emmy over wat er de afgelopen dagen zo allemaal gebeurd is. Het is een lang gedicht, er is ook zoveel gebeurd deze dagen. Daarna krijgen we enkele leuke cadeaus en na een emotioneel afscheid van allen gaan we naar buiten waar de taxi’s gereed staan voor de thuisreis van velen. De bus gaat verder via Haaksbergen en Hengelo. Hier stappen Gerrie en ik ook uit, de bus rijdt verder naar Oldenzaal.

Het is een geweldige wandel en cultuurreis geweest. Een voortreffelijk hotel, een schitterende omgeving en een geweldige positieve groep.
Geen letsels behoudens het voorval met Jo aan het begin van de reis. We hadden een goede bus met veel been ruimte. En aan het stuur een geweldige professionele chauffeur. Een prettige man die goed ligt bij alle passagiers, een ambassadeur voor Brookhuis busreizen en de touringcar wereld in zijn algemeen. Het was een vuurdoop. De tien gegeven door de passagiers is hier zeker op zijn plaats!
Jo is na een verblijf van enkele dagen in het ziekenhuis van Heidenheim vrijdag 2 augustus met de ambulance terug gebracht naar Nederland, naar haar eigen huis. 

Het is wederom geweldig geweest, allen bedankt dat we dit mogen doen!!

Gerrie en Dirk Haan